"Lek na śmierć" James Dashner

Pozwólmy ludzkości kopnąć w kalendarz albo róbmy okropne rzeczy, żeby ją ocalić. Nawet ci nieliczni, którzy są odporni, prawdopodobnie nie przetrwaliby długo w świecie, gdzie dziewięćdziesiąt dziewięć przecinek dziewięć ludzi zmienia się w krwiożerczych psycholi.

Tytuł: Lek na śmierć

Autor: James Dashner

Cykl: Więzień Labiryntu

Opis: Thomas wie, że DRESZCZowi nie można ufać, ale oni twierdzą, że czas kłamstw już się skończył, że zgromadzili w toku Prób wszystkie dane, jakie dało się zebrać, a teraz chcą przywrócić Streferom pamięć, bo potrzebują ich pomocy w ostatecznej misji. Streferzy muszą dobrowolnie pomóc uzupełnić mapę, która pozwoli stworzyć lek na Pożogę.DRESZCZ nie wie jednak, że stało się coś, czego żadne Próby i żadne Zmienne nie pozwoliłyby przewidzieć. Thomas przypomniał sobie dużo więcej, niż przypuszczają.I wie, że nie może wierzyć w ani jedno słowo z tego, co twierdzi DRESZCZ.Czas kłamstw już się skończył. Ale prawda jest bardziej niebezpieczna, niż Thomas kiedykolwiek mógł sobie wyobrazić.
Czy ktokolwiek przetrwa poszukiwania leku na śmierć?

- Próbowałem, ale nie byłem w stanie powstrzymać tego czegoś, co mnie kontrolowało.
- Chłopie, próbowałeś mi obciąć wiesz co!
Thomas zaśmiał się, czego nie robił już od dawna. Przyjął to z przyjemnością.
- A szkoda. Mogłem ocalić świat przed przyszłymi małymi Minho.

Opinia: Trzecia  i ostatnia cześć z cyklu „Więzień Labiryntu”. Tak jak poprzednie części zawsze tak wychodziło, że czytałam po obejrzeniu filmu. Tak tą przeczytałam przed premierą.

Pomimo czytanych negatywnych opinii na temat tej części mogę stwierdzić, że nie jest taka zła jak na zakończenie.

Nasi bohaterowie z poprzedniej części przeżywają wszystkie emocje, jakie są tylko możliwe, a w tej jest jeszcze więcej ich jak w poprzednich. Jak sam tytuł wskazuje Thomas wraz ze swoją paczką muszą znaleźć lek na pożengę. On wieży, że nie może wierzyć w ani jedno słowo DRESZCZ-owi, ale czy na pewno pomimo tego, co sobie przypomina ?

Thomas, jako bohatera uważam za bardzo twardego po mimo wszystkiej krzywdy, którą spotkał jest silną osobą. Może i przezywa chwile załamania, ale kto by nie przeżywał ? Jest śliną osobą i oddanym przyjacielem. Mniho oraz Newn razem z nim tworzą świetną i zgrana paczkę, pomimo nie zgodności w wielu sytuacjach. Brenda ? Na samym początku byłam świecie przekonana, że kolejny raz oszuka streferów, ale z biegiem czasu przekonałam się do niej bardziej niż do Teresy. Team Brenda zdecydowanie :D

Początek jest dość skomplikowany do przetworzenia jak na taką książkę. Autor tak przyśpiesza akacje jakby naglę opamiętał się, że to jest jego ostatnia cześć i musi wszystko wyjaśnić. Co bardzo pogarsza jego sytuacje moim zdaniem, ponieważ uważam, że początek powinien być jednak lekki, ale zachęcać do czytania. Jednak tutaj tego mi bardzo brakowało.

Lektura jest dość szyba w czytaniu, ponieważ ciągle coś się w niej dzieje. Co dla mnie jest naprawdę dużym plusem w czytaniu, bo wiem, że zaraz jej nie przerwę na parę dni. Fakt, że czasami musiałam odłożyć książkę, ale to tylko, dlatego, że nie mogłam uspokoić swoich emocji i po prostu musiałam przerwać na parę godzin i oswoić się z paroma sytuacjami. Jednym z takich przykładów powrót zmarłej osoby z poprzedniej części. Naprawdę rozerwała mnie na kilka fragmentów. I jego przemiana. Jestem jak najbardziej na plus tym, że autor szokuje czytelnika. To zawszę dobrze wychodzi.

Autor moim zdaniem świetnie sobie poradził z całym cyklem, a zakończenie uważam za dobre. Ostatni rozdział naprawdę wbił mnie w fotel, ponieważ naprawdę nie spodziewałam się takiego zakończenia. Nie wyobrażam sobie nawet innego. A Epilog ? Epilog to zaskoczenie jeszcze większe niż ostatni rozdział. Mimo, że trochę już minęło czasu od przeczytania ksiązki, dalej w głowie mam ostatnie zdania, które są bardzo mocne. Nie wyobrażam sobie innego zakończenia dla całej trylogii. Jest bardzo dobre.

Podsumowując, książka jest dobra mimo tych wszystkich negatywnych opinii na jej temat. Tym, co nie czytali trylogii „Więzień Labiryntu” gorąco polecam na te jesienne dni. 

- Tommy, wylaksuj.
- Wylaksować? Ten stary sztamak właśnie powiedział, że nie jesteś odporny na Pożogę. Jak możesz...
- Człowieku, nie martwi mnie cholerna Pożoga. Kurna, nigdy nie sądziłem, że dożyję aż do tego momentu - a życie nie było jak dotąd szczególnie zarąbistym doświadczeniem